Door Lisette
Ik lees een artikel waarin een vrouw met een open relatie het volgende stelt: neem meerdere partners tegelijk, dan zul je van liefdesverdriet nooit last hebben.
Ik zou willen dat het zo werkte..
Ik heb de afgelopen tijd veel tranen laten stromen, ik mis mijn vriend zo erg. Eigenlijk zou ik moeten schrijven ex-vriend, maar daar wil ik nog niet aan. Ik zit waarschijnlijk ergens nog in de ontkenningsfase.. Ik hoop – romantisch – dat het ooit nog goed komt.
Ik vind het een lastige situatie, getrouwd zijn en liefdesverdriet hebben om een ander. Polyamorie is voor mij dubbel liefde, dubbel lol, dubbel geluk, maar ook dubbel verdriet en pijn. Ik kan mijn man niet de liefde en aandacht geven die hij verdient, de liefde stroomt niet, ik voel me schuldig. Alles blokkeert in mij, door de pijn, het gemis, het verlangen, het diepe verdriet.
Soms kom je iemand tegen in je leven waarmee je direct een warme, diepe band voelt. Bij wie je al snel weet dit zit goed, en kan alleen maar mooier en dieper worden. Een besef dat je bij elkaar hoort. Alles klopt. Lichamelijke aantrekkingskracht (zucht, wat is hij toch mooi.. tintelingen door je hele lijf), genoeg gespreksstof voor nachten door praten, emotionele verbinding, tederheid, van elkaar leren.
Je kan stellen dat het mijn eigen schuld is geweest. Hij is getrouwd, dat wist ik. Hij heeft geen open relatie, dat wist ik. Ik hoorde wel alarmbellen rinkelen, maar ik wilde ze niet horen. Liefde trekt, liefde wil geleefd worden. Ook hij koos ervoor om dit helemaal aan te gaan. Wat hebben we een mooie tijd samen gehad.
Ik weet dat ik eigenlijk dankbaar moet zijn voor die mooie tijd. Heel zen moet loslaten en accepteren wat er is. De liefde in mezelf voelen, en blij zijn met mijn eigen leven. Mijn eigen leven vol openheid, eerlijkheid, met een super lieve echtgenoot en een prachtige dochter.
Maar wat doet het pijn.. Ik kwam vanochtend langs het restaurantje waar we samen zaten, waar we volledig in elkaar opgingen, de liefde er nog mocht zijn. De tranen springen in mijn ogen. Ik zit in de auto en op de radio speelt een liedje waar ik samen met hem op heb gedanst. De tranen stromen langs mijn wangen. Toen mocht ik hem nog aanraken, met hem flirten. Ik wilde dat ik de tijd terug kon draaien. Wat voel ik het verlangen naar verbinding diep.
Onze “affaire” is snel uitgekomen, zijn vrouw kwam erachter. Mijn vriend is nog zo stoer geweest om een open relatie te proberen. Hij is voor onze liefde gaan staan, heeft gezegd hoeveel ik voor hem beteken, en dat hij in polyamorie gelooft. Ze hebben veel gesprekken gehad, er zijn veel emoties geweest. En ik werd er bij betrokken, ik mocht horen hoe het ging, mocht mijn visie geven. Maar uiteindelijk heeft zijn vrouw de deur na een week keihard dicht gesmeten en duidelijk gesteld: het is óf einde van ons huwelijk, óf einde van je contact met haar. Hij heeft voor dat laatste gekozen.
Mijn emoties zijn de afgelopen maanden alle kanten uitgeschoten. Boosheid, verdriet, acceptatie. Begrip voor hem, hij heeft een gezin, met jonge kinderen. Begrip voor haar, ze komt erachter dat haar man vreemdgaat, opeens wil hij een open relatie, ook haar wereld staat op z’n kop.
Maar ook boosheid. Dat ik zomaar aan de kant ben geschoven, het lijkt alsof ik er niet meer toe doe. Ik knal tegen de muren op van mijn visie op liefde. Leuk, mijn ideeën, maar zij bepalen. Het voelt alsof zij hem bezit. Ik mag op geen enkele manier contact hebben, zelfs op een neutraal berichtje “hoe gaat het” wordt niet gereageerd. Blijkbaar kan hun huwelijk alleen hersteld worden door mij volledig uit hun leven te bannen. Au, wat doet dat pijn, en wat ben ik teleurgesteld.
Liefde is het mooiste wat er is, maar tegelijk ook het pijnlijkste. De afgelopen maanden heb ik polyamorie vervloekt, heb ik mezelf vervloekt. Waarom moet ik steeds weer toegeven aan liefde, ook als ik eigenlijk weet dat de situatie er niet naar is? En waarom ben ik dan zo verbijsterd, totaal in shock, als een relatie dan toch weer dicht wordt gegooid? Als polyamorie voor de meeste mensen maar weer ‘gewoon’ te moeilijk blijkt. Ik ben een dromer, een romanticus, ik volg de liefde. Ben ik dan wel geschikt voor polyamorie..? Moet ik niet nuchterder, praktischer worden..?
Ik wilde dat polyamorie een remedie was tegen liefdesverdriet. Dat ik kon denken; ach, ik heb mijn man nog, wat doet het er toe dat die andere verbinding er niet meer mag zijn… Maar tegelijk voelt dat totaal onnatuurlijk. Het gaat om polyamorie, dus tja.. juist extra kansen dat je hart breekt ..
3,014 totaal aantal vertoningen, 2 aantal vertoningen vandaag
Ik heb dit ook meegemaakt alleen stond aan de andere kant. Mijn man werd verliefd op een alleenstaande vrouw en ging vreemd. Ik kwam er vrij snel achter… dat was een grote schok voor mij, vreemdgaan. Het voelde als verraad naar mij, wat zij samen hadden gedaan. We hebben een tijdlang met z’n drieën bekeken wat mogelijk was (zij overigens een monogame vrouw die hem wilde en ik een monogame vrouw tot dan toe)
Ik ben er achter gekomen dat het heel belangrijk is in openheid te starten, het vreemdgaan stond in de weg, zij voelde niet als mijn ‘sister’ door dat gebeuren. Mijn man bleek ook niet open genoeg (in mijn beleving) te kunnen aangeven en beschrijven wat hij wilde en hoe wilde aanpakken. Tussen ons was de basis op dat moment niet stabiel genoeg. Met zijn drieën in gesprek gaan is niet gekomen, dat wilde hij niet en zij ook niet. Het rommelen … was voor mij niet vol te houden (onze 5 kinderen snapten er ook niks van) alles speelt dan mee een rol. Na een paar maanden heb ik voor mijzelf gekozen door aan te geven dat het moest stoppen. Dat heeft mijn man toen ook gedaan. Polyamorie is ‘gewoon’ heel lastig en kost heeft veel ‘om’denken, denkbeelden loslaten, gelijkwaardigheid zoekend in wie, wanneer, hoe, wat en waar …
Die andere vrouw bleef alleen achter, ze had verdriet en ze heeft mij als eerste gelijk geblokt.
Wij zijn nu twee jaar verder, het wordt nu rustiger, mijn vertrouwen komt weer wat terug en toch ook hebben wij samen nog steeds wel gesprekjes erover, iemand anders erbij ontmoeten. Hoe ontstaat zoiets … Ik weet het niet, er is een soort van verlangen op de achtergrond … of we genoeg moed hebben om zoiets samen aan te durven, bijvoorbeeld naar het nieuwjaarsfeest … het is er nog steeds niet van gekomen. Ook bang voor de pijnlijke kant van de Liefde?
Lisette dank voor jouw openheid, ik wens jou veel sterkte. Lieve groet A